Krystyna Pasterczyk zajmuje się rzeźbą, malarstwem, instalacją, wideo performance, refleksją o sztuce, dydaktyką artystyczną. Od czasów studiów związana z Cieszynem, a w latach 90. z tzw. Grupą Cieszyńską, nieformalną grupą artystyczną (Marek Chlanda, Marek Kuś, Piotr Lutyński, Krzysztof Morcinek, Krystyna Pasterczyk, Andrzej Szewczyk ), współpracowała wówczas z Krzysztofem Morcinkiem prowadzącym niezależną Galerię Miejsce w Cieszynie. Stopnie artystyczne w dziedzinie rzeźby uzyskała na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku. Zatrudniona w Uniwersytecie Śląskim. Aktualnie prowadzi autorskie pracownie: Rzeźby i Struktur wizualnych w Instytucie Sztuk Plastycznych UŚ w Cieszynie. Jest autorką wystaw indywidualnych, brała udział w wystawach zbiorowych w kraju i za granicą. Jedną z ważniejszych była wystawa dedykowana nieżyjącemu już artyście i przyjacielowi Andrzejowi Szewczykowi Ars Cameralis, Galeria BWA w Katowicach, 2018), Situation Silesia 2019 (Galerie Důl Michal w Ostrawie). W latach 2010-12 realizowała autorski projekt Biblioteka Honoris dla Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach w ramach którego wykonała kilka kamiennych książek-obiektów. W swojej sztuce zdecydowanie odeszła od akademickiej estetyki – formalnych poszukiwań i niezawodności warsztatu, tradycyjnej figuracji – na rzecz bezpośredniości i otwartości wobec materiałów i procesów. Aktywnie odrzuca iluzjonistyczne aspekty wspólne wielu sztukom wizualnym, starając się przedstawić świat takim, jakim jest. Rzeźbę rozumie szeroko aż po myślenie włącznie. Ukierunkowana na prezentację prymarnej, faktycznej istotności wyłaniającego się znaczenia, poszukiwanie spirytualności tkwiącej już w samym materiale, poprzez swego rodzaju permisywność i kompromis z rzeczywistością, w którym rzeźbiarski gest, rzeźbiarski proces powinny być w zgodzie z naturalnym /kosmicznym porządkiem. Używa różnych materiałów, w tym przedmiotów znalezionych (objets trouvés): kamieni, drewna, drutu, stali, ołowiu, wosku, krwi, atramentu, kwiatów, owadów, dźwięku, aby stworzyć to, co nazywa „obiektami poetyckimi” „zdaniami” lub „sytuacjami”. Łącząc materiały i rzeczy, często w pozornie przypadkowych kombinacjach i konfiguracjach, ma na celu podkreślenie ich właściwości fizycznych, wzajemnych zależności i ich powiązań z otaczającą przestrzenią.